Onze reis van ZEist naar PArijs
De bus wordt inmiddels overheerst door de geur van dampende sokken die overal hangen, schoenen die verspreid door de bus staan te drogen en deelnemers die achter in de bus proberen te slapen. We horen niemand klagen. Iedereen heeft er nog zin in. Na elke etappe worden de verhalen uitgewisseld en vertrekt de volgende groep. Het tempo ligt hoog, onderweg een aantal lekke banden, kapotte kettingen, navigatorproblemen, deelnemers die als dominostenen zijn gevallen, kapotte remmen, maar nog steeds hoor ik niemand klagen. We denken aan de vluchtelingen en wat zij allemaal moeten doorstaan om hun bestemming te bereiken.
Voorbereiding
In oktober 2015 komen we met een aantal collega’s bij elkaar voor de aftrap van ZEPA Challenge 2016. “Het goede doel voor dit jaar, heeft iemand ideeën?” We hoeven niet lang na te denken en kiezen voor dé grote uitdaging in onze tijd: vluchtelingen. En meer specifiek: vluchtelingenkinderen in Nederland. Vluchtelingkinderen zijn vaak de dupe van de langdurige vlucht, moeilijke omstandigheden en een gebrekkige opvang. En dat is waar Enigma wil helpen, want we komen elkaar tegen, moeten samen opgroeien en straks ook samen leren werken met verantwoordelijkheid voor elkaar. We willen jonge vluchtelingen een kans geven om zich de vaardigheden van de 21e eeuw eigen te maken.
Ons kantoor zit in Zeist. Vandaar dat we op zoek gaan naar een project in onze regio en al snel komen we bij de onlangs geopende basisschool van AZC Zeist.
We hebben als doelstelling minimaal 20.000 euro op te halen en hierdoor is er ruimte voor een tweede project. Dit wordt een bijdrage aan de activiteiten van YOIN van de Stichting Lindenhout. YOIN begeleidt jonge, alleenstaande minderjarige vluchtelingen, die zonder ouders en familie in Nederland komen en worden opgevangen in groepshuizen in Arnhem en Apeldoorn. We vinden het prachtige projecten, maar vragen ons wel nog even af: Wil men deze initiatieven wel steunen? Deze groep is inderdaad veelal slecht in het nieuws. Daar laten we ons niet door leiden, achter ieder mens schuilt een verhaal en we gaan ons in die groepen verdiepen om op die manier ook het verhaal achter het kind te begrijpen en te vertellen.
We ontmoeten Willem Klap van AZC Zeist en Elli Elskamp van YOIN. Ze zijn dolenthousiast over dit initiatief. Elli Elskamp, projectmanager innovatie bij Lindenhout YOIN mailt: “YOIN staat voor meedoen en mee mogen doen. Top dat ZEPA Challenge meedoet.”
We bereiden de Challenge, onze reis, in de maanden daarna tot in de puntjes voor. Inmiddels is ook bekend, dat er twee teams vanuit ING mee zullen fietsen en een aantal van ING trainees die het Enigma Traineeship volgen. Samen met hen groeit het enthousiasme voor de Challenge en leven we ernaartoe.
Tijdens een ZEPA informatieavond nemen we alle regels en rollen door met de deelnemers en het programma voor het weekend. Hoe zou dat gaan als je op de vlucht bent als kind? Je bent jong, met een groep vluchtelingen, maar toch alleen, je komt aan in een vreemd land. Hoe ben je hier gekomen? Waar ga je slapen? Wie vangt je op? Ik begin het verband te zien.
Op de informatieavond, enkele weken voor de start, staat de tussenstand van donaties op 14.000 euro. Ons streefbedrag was 20.000 euro, wat we graag willen halen met deze groep. Dus nogmaals een oproep, ieder moet aan de bak, ieder moet zijn best doen. Daarna was het resultaat boven alle verwachtingen.
De donaties stromen de dagen daarop binnen en de mailtjes vliegen rond. Weer 1.000 erbij, we zitten al bijna op de 18, halen we de 20 nog voor het weekend? Dat lukte zeker! Naarmate het bedrag hoger wordt, groeit ook de motivatie bij elke deelnemer en stimuleert het ons om het nog beter te doen.
ZEPA Sponsorevenement
2 juni, het moment is daar. We staan met de goede doelen op het sponsorevent. Nog een paar uur en dan luidt het startschot.
Sahar en Hanish, twee jonge vluchtelingen, zijn er ook met hun woonbegeleiders van YOIN. Een beetje verlegen stellen zij zich voor en kijken hun ogen uit. Voor ons is het een barbecue met zakenrelaties, familie en vrienden om ons uit te zwaaien, maar voor Sahar en Hanish is dit hun eerste keer op zo’n groot Nederlands feest. Zie ze genieten van het event en de mensen om hun heen. Voor en achter ons langs rennen deelnemers, om zich klaar te maken. Snel nog wat eten, tassen inladen, banden nog even oppompen, iedereen gedag zeggen.
Een uur voor vertrek verzamelen alle deelnemers zich in ZEPA-outfit en volgt de uitreiking van de cheques. Een toespraak van Koos Janssen, de burgemeester van Zeist, en Paul Jans, onze directeur, en dan wordt het bedrag bekend gemaakt.
We tonen het bedrag op de cheque en lopen naar Willem en Elli. Ruim 30.000 euro!!! Prachtig moment. De reis moet nog beginnen, maar ons belangrijkste doel is gehaald. We hebben onszelf nu al overtroffen. We zien blije gezichten en bedenken ons wat een plezier de kinderen hier van zullen hebben.
Klaar voor de start… en af!
2 juni, 20.00. We staan er klaar voor en tellen af. Een harde toeter luidt en daar gaan we. 24 uur later staan we in Parijs… als alles goed gaat.
Willem Klap van AZC Zeist: “We staan middenin Zeist bij Enigma en met een grote cheque in onze hand geven we luid toeterend het startsein aan de groep fietsers van de ZEPA Challenge die kilometer voor kilometer de kansen van onze kinderen gaan vergroten.” Trots gaat de foto met daarop het bedrag via WhatsApp onze eigen organisatie in. Tot laat in de avond krijgen we reacties.
Na de eerste etappe wordt het donker en de nachtetappes in Nederland en België zijn zwaar. Slecht zicht, regen afgewisseld met harde regen, stukken onverharde weg, gat in de weg, verkeerde afslag, beslagen brillen. De deelnemers komen uitgeput aan na de etappes en pakken hun rust, zover dat kan, om zich klaar te maken voor de volgende rit. De volgende groep staat al klaar voordat de deelnemers van de vorige etappe aankomen.
Onderweg worden er grapjes gemaakt om de sfeer erin te houden. Pieter, onze held die het hele stuk fietst, fietst voorop. Via een walkietalkie houdt hij contact met de auto voor en achter het peloton. Wij zitten zelf één etappe in de auto achter het peloton. “Pieter”, hoor ik de navigator in de auto voor roepen, let op, je mag hier maar 70 km per uur!” Een paar kilometer verderop, “Pieter, pas op een flitser!” Naast de nodige grappen worden er ook serieuze mededelingen gedaan. Het zicht is in de nacht slecht, dus naast het navigeren meldt de navigator ook alle drempels, palen en gaten in de weg die weer worden doorgegeven aan de rest van het peloton.
De finish komt steeds dichterbij, maar is nog een lange weg te gaan. De volgende dag rijden we door idyllische dorpjes in Frankrijk. Het tempo zit er goed in, we lopen voor op schema.
De bus wordt inmiddels overheerst door de geur van dampende sokken die overal hangen, schoenen die verspreid door de bus staan te drogen en deelnemers die achter in de bus proberen te slapen. Ik hoor niemand klagen. Iedereen heeft er nog zin in. Na elke etappe worden de verhalen uitgewisseld en vertrekt de volgende groep. Het tempo ligt hoog, onderweg een aantal lekke banden, kapotte kettingen, navigatorproblemen, deelnemers die als dominostenen zijn gevallen, kapotte remmen, maar nog steeds hoor ik niemand klagen. Ik denk aan de vluchtelingen en wat zij moeten doorstaan om hun bestemming te bereiken.
Alle voertuigen en begeleiders komen aan in Parijs en wachten met spanning bij de finish op de deelnemers. Er is contact tussen de groep bij de finish en de volgauto’s. Nog 20 minuten en die gaan heel snel voorbij. Camera’s klaar, vlaggen hangen uit. Nog 1 minuut! Er wordt afgeteld en daar komt de laatste groep!
Finish en vreugde
We hebben het gered! Binnen 24 uur! Doel gehaald! De blijdschap is groot. Iedereen is trots op elkaar en op zichzelf. Onderweg hebben we een aantal tegenslagen gehad, maar hier staan we met zijn allen bij de finish. Voor ons vertrek hoorde we dat onze verblijfplaats was overstroomd en moesten uitwijken naar een andere plek… Maar we zijn aangekomen in Parijs en de rest mag de pret niet drukken.
Ik denk aan Sahar en Hanish, het moment dat zij in Nederland aankwamen en niet wisten waar zij terecht zouden komen. Onze reis was een sportieve Challenge, hun reis was een vlucht om te overleven. We hebben de nodige uitdagingen gehad, maar niets vergeleken met de verhalen die zij hebben van hun reis.
Nandi Oud en Roxane van der Laan
